"Światło, którego nie widać"Anthony Doerr

Marie-Laure w wieku sześciu lat traci wzrok i musi nauczyć się od tej chwili poznawać świat przez słuch i dotyk. Mieszka wraz z ojcem w Paryżu, ale gdy do miasta wkraczają hitlerowcy, dwunastoletnia dziewczyna wraz z ojcem ucieka do Saint-Malo. Ukrywają się u zdziwaczałego stryjecznego dziadka Marie-Laure. Ojciec buduje dla córki miniaturowy model miasteczka, aby dziewczyna szybciej nauczyła się topografii Saint-Malo, po czym wyjeżdża i dziewczyna zostaje sama ze stryjecznym dziadkiem. Niewidoma musi sobie radzić w bombardowanym mieście. Dziewczyna znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, wkrótce zdaje sobie sprawę, że nie chodzi jedynie o radioodbiornik znajdujący się na poddaszu. 

Werner Pfennig wraz z siostrą Juttą tracą ojca w wybuchu w kopalni węgla i trafiają do domu dziecka. Okazuje się, że Werner jest bardzo zdolny, interesuje się matematyką i fizyką, kiedy pewnego dnia znajduje wraz z siostrą zepsute radio naprawia je i słuchają wspaniałych audycji naukowych dla dzieci nadawanych po francusku. W wieku trzynastu lat chłopak wyjeżdża  do szkoły w Schulpforcie a gdy osiąga wiek szesnastu lat zaczyna służbę w elitarnej jednostce Wermachtu, która namierza wrogie transmisje radiowe. Tak trafia do Saint-Malo, gdzie wypełnia swoje specjalne żołnierskie zadanie, ale tez rozwiązuje zagadkę z dzieciństwa.

"Światło, którego nie widać" to wspaniała książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. bardzo mi się spodobało jak autor przedstawił dziecięce fantazje, pragnienie poznania świata, a także chęć rozwijania swoich zainteresowań w czasie wojny. Marie-Laure pragnęła zgłębiać wiedzę z zakresu biologii morza, Werner był uzdolniony matematycznie i uwielbiał radioodbiorniki a jego kolega ze szkoły kadetów Frederick był tzw. marzycielem i uwielbiał ptaki. Niestety większości z nich nie było dane realizować swoich marzeń a zdolności Wernera zostały wykorzystane przez nazistów do namierzania i zabijania wroga. Powieść składa się z krótkich rozdziałów, które kojarzą się z tymi małymi domkami w makiecie miasta. Autor  szczegółowo opisuje niektóre miejsca szczególnie w kontekście Marie, która postrzega świat m.in.jako dźwięk i dotyk, a to dało mi możliwość obcowania ze światem zmysłami osoby niewidomej. Spodziewałam się na początku wątku romantycznego, gdyż losy Marie i Wernera przeplatają się i domyślałam się, że się kiedyś spotkają, ale, że sprawy przybiorą taki obrót to nie przewidziałam i za to wielki plus. 

Książka jak dla mnie jedna z lepszych jakie czytałam. Niby powieść o wojnie ale jakże inna, przedstawiona z perspektywy dzieci, a już poruszenie kwestii niepełnosprawności w takim kontekście to na prawdę coś poruszającego. 

Myślę, że warto sięgnąć po tą książkę.