"Dzieci z chmur. Opowieść o adopcji i macierzyństwie" Justyna Bigos, Beata Mozer

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Data wydania : 6 lutego 2013
Liczba stron: 352

Kategoria: Literatura faktu
Moja ocena: 5/6

Dwie przyjaciółki, młode, piękne i odnoszące sukcesy zawodowe kobiety postanowiły podzielić się swoimi doświadczeniami. Od kilku lat borykały się z problemem niepłodności i postanowiły odnaleźć swoje dzieci w chmurach, czyli zdecydowały się na adopcję. W roku 2010 ukazała się pierwsza część pt.  "Dziecko z chmur", a w 2013 pojawiła się wersja poszerzona, przez autorki, o opis ich życia z adoptowanymi dziećmi. Kobiety pokazują nie tylko problemy i troski z jakimi muszą się mierzyć każdego dnia, ale chcą udowodnić, że ich rodziny nie różnią się zupełnie niczym od tych posiadających biologiczne dzieci. 

Książka dla tych, którzy borykają się z podobnymi problemami, może być wielką podporą i pomocą. Natomiast dla pozostałych może stanowić wzruszającą lekturę.

Opowieść ta wywołała we mnie ogromne emocje i nie ukrywam, że płakałam przez cały czas czytania książki (nie wstydzę się tego). Książka jest piękna i napawająca wielkim optymizmem, niemniej jednak ciężko jest mi o niej pisać bez targających mną emocji, gdyż problem bezpłodności jest mi bardzo bliski. Autorki książki są mega silnymi kobietami i bardzo je podziwiam, przeszły przez niejedno piekło. Badania, co miesięczna żałoba, bo znów się nie udało, próba in vitro, ogromna strata po poronieniu, sama procedura adopcyjna(która w brew pozorom nie jest taka łatwa) itd. jestem w stanie tylko w części wyobrazić sobie ich ból i bardzo im współczuję.  

Przede wszystkim historia Justyny i Beaty uświadomiła mi jak trudna jest decyzja o adopcji. Niestety w naszym społeczeństwie adopcja ciągle jest tematem tabu. Dzięki lekturze możemy dowiedzieć się jak długi i intensywny jest cały proces adopcyjny i jakim testom poddawani są potencjalni rodzice. Autorki książki są wspaniałymi kobietami, spełnionymi mężatkami i przede wszystkim szczęśliwymi matkami. Podziwiam je, chociaż jak pisały nie chcą być podziwiane i traktowane inaczej, lepiej, gdyż czują się takimi samymi matkami jak te biologiczne- one nie nosiły w swoim brzuchu dziecka tylko dziewięć miesięcy, ale kilka lat w swoim Sercu, 

Nie wiem czy jest to książka dla każdego, ale na pewno nie pozwala przejść koło siebie obojętnie. Tym bardziej jest wstrząsająca, gdyż opiera się na faktach - to nie jest fikcja literacka, to samo życie.