"Czereśnie zawsze muszą być dwie" Magdalena Witkiewicz

Zosia Krasnopolska czuje się bardzo samotna, gdyż nie ma za wielu przyjaciół w szkole, z rodzicami również nie ma  dobrego kontaktu. Pewnego dnia dziewczyna zaczyna opiekować się panią Stefanią. Ku jej zdziwieniu kobieta okazuje się bardzo sympatyczną starszą panią, z którą ma wiele wspólnych tematów i bardzo się zaprzyjaźniają. Po śmierci ukochanej przyjaciółki Zosia otrzymuje w spadku piękną ale zrujnowaną willę w Rudzie Pabianickiej. Dom wymaga gruntownego remontu, ale dziewczyna postanawia w nim zamieszkać i powoli odkrywa tajemnice, które zabytkowy dom skrywa od dziesiątek lat. Zosia odnawia sad wokół domu, który kiedyś był bardzo piękny  i odnajduje miłość swojego życia, która rozkwita jak  czereśnie z jej sadu. 

Książka jest cudowna. Bardzo żałowałam, kiedy się skończyła, bo czytało się jak jakąś prawdziwą historię opartą na fatach i może coś w tym jest, gdyż autorka na ostatnich stronach sama informuje czytelnika, że niektóre postaci z jej powieści były wzorowane na autentycznych osobach żyjących w tamtych czasach. Opowieść bardzo życiowa,dająca sporo do myślenia. Głównym przesłaniem jest to, że człowiek nie może żyć sam w pojedynkę każdy z nas potrzebuje miłości. Autorka posłużyła się pięknym porównaniem dwóch drzewek czereśni do zakochanej pary : 

Drzewo czereśni potrzebuje innego drzewa, aby rosnąć i dawać owoce.

Tak jak człowiek, gdy kocha - rozkwita.

Pani Witkiewicz świetnie dozuje emocje, strona po stronie odkrywa sekrety dawnych mieszańców starej willi. Podczas czytania  bardzo łatwo wczułam się w klimat tej książki i przeżywałam zawiłe i często trudne losy bohaterów.  

Polecam gorąco, jeśli ktoś się zastanawia czy  sięgnąć po "Czereśnie zawsze muszą być dwie", ja odpowiadam  - zdecydowanie tak!